"In ambitie doet het boek niet onder voor zijn voorganger. Het is een boek van de grote greep, en de reikwijdte van de auteur kan niet anders dan indrukwekkend genoemd worden. Piketty (1971) behandelt een reeks ‘ongelijkheidsregimes’ van de middeleeuwen tot de huidige tijd. [...] Dit alles met behulp van een indrukwekkende hoeveelheid data, afkomstig uit belastingarchieven, censusdata en kiezersonderzoek. Het boek biedt zo een historische verdieping en geografische verbreding van de centrale stelling van Piketty: dat ongelijkheid ingebakken zit in de structuren van het moderne kapitalisme. Ook probeert Piketty met dit nieuwe boek tegemoet te komen aan een van de belangrijkste kritiekpunten op zijn werk. Hem is verweten dat zijn argument wel erg deterministisch is, en weinig ruimte laat voor menselijk handelen. [...] In zijn nieuwe boek benadrukt hij – soms op het vervelende af – dat de politiek er wel degelijk toe doet, dat de loop van de geschiedenis niet vaststaat en dat andere wegen bewandeld (hadden) kunnen worden. Het is, kortom, een verhaal van maakbaarheid. De structuren van het kapitalisme tenderen naar ongelijkheid, alleen zijn wij nog altijd zelf de auteurs van die structuren. [...] Een opmerkelijke leemte is dat het – anders dan titel en inleiding doen vermoeden – niet echt over ideologie gaat. Piketty benadrukt weliswaar voortdurend het belang van ideologie in het legitimeren van ongelijkheid, maar hij gaat daar nergens echt op in. Afgezien van beknopte referenties aan conservatieve (Burke), liberale (Calhoun) of neoliberale (Hayek) denkers, gaat het boek in wezen niet over politiek gedachtegoed. ‘Kapitaal en politiek’ dekt de inhoud veel beter, al klinkt dat misschien wat minder sexy. Waar Kapitaal in de 21ste Eeuw bovenal een studie van bezitsverhoudingen is, daar verkent Kapitaal en ideologie de politieke strijd over bezitsverhoudingen door de eeuwen heen. De focus ligt op de interactie tussen politieke systemen en eigendomsstructuren. [...] Het laatste deel van het boek probeert een antwoord te geven op de vraag waarom zo weinig is gedaan sinds de jaren tachtig om deze groeiende ongelijkheid te bestrijden. De sleutel zoekt Piketty in de veranderde samenstelling van het progressieve electoraat. [...] Er zijn dan ook radicale maatregelen nodig om het tij te keren. Aan het einde van het boek ontvouwt Piketty een agenda voor een democratisch socialisme van de 21ste eeuw. Belastingen spelen daarin een sleutelrol. [...] Dit nieuwe boek is minder baanbrekend dan zijn voorganger. Het mist ook een centrale, prikkelende stelling. Desondanks is het een indrukwekkende prestatie, die laat zien dat Piketty’s status als ‘rockster-econoom’ meer dan verdiend is."